Bitwa pod Lipskiem

Bitwa lipska (Saksonia w Niemczech), zwana też „bitwą narodów”, była największą bitwą stoczoną przez Napoleona (razem wzięło w niej udział ponad pół miliona żołnierzy: Francja – 175 tys. żołnierzy i 700 armat; koalicja – 360 tys. żołnierzy i 1500 armat ) i jego największą klęską, która doprowadziła do upadku dominacji francuskiej w Niemczech i we Włoszech. Była to też najbardziej krwawa bitwa w historii wojen, która pochłonęła razem 130 tysięcy ofiar. Dopiero I wojna światowa przebiła ten „rekord”. 

Pierwszy dzień bitwy zakończył się  wygraną Napoleona. Zatrzymał natarcie ponad 130 tys. Rosjan, Prusaków i Austriaków. Drugiego dnia walki toczyły się z dużo mniejszym natężeniem. Obie strony zbierały siły na dzień trzeci, gdy cztery armie sprzymierzonych uderzyły koncentrycznie na Lipsk. Po 9 godzinach morderczych walk linia francuskiego frontu zaczęła pękać. Aby uniknąć okrążenia, w nocy z 18 na 19 października Napoleon rozpoczął odwrót. W jego trakcie zginął marszałek i książę Józef Poniatowski. Pobita Wielka Armia ruszyła teraz nad Ren i do Francji. 

 

Poniesione straty były bardzo ciężkie – 70 tys. żołnierzy sprzymierzonych i 60 tysięcy napoleońskich. Klęska pod Lipskiem była równoznaczna z upadkiem Księstwa Warszawskiego i ideą napoleońskiej Polski.